انگیزه های یک شهر جهانی: هنر، فرهنگ و اقتصاد خلاق در “پس از بحران” سنگاپور

نویسنده: لیلی کنگ[1]

چکیده: این مقاله برخی از سیاستهای کلیدی مربوط به هنر و فرهنگ در سنگاپور را پس از استقلال شرح می دهد. به طوی که ابتدا خلاصه ای از سیاست های فرهنگی اوایل (1960 و 1970) را با تمرکز بر بهره برداری از هنر و فرهنگ برای اهداف ملت سازی ارائه می شود ، و به دنبال آن در سال (1980) این موضوع شناسایی شد که هنر و فرهنگ از پتانسیل دلار گردشگری برخوردار هستند. این مقاله پس از آن سیاست اقتصاد فرهنگی / خلاق دهه 2000 را گسترش می دهد که در آن، هنر، میراث، رسانه ها و طراحی برای ارزش اقتصادی (فراتر از  نقش آنها در گردشگری برای ارزش صادرات و اهمیت آنها در جذب کارگران جهانی) به رسمیت شناخته شده است. سپس در مقاله به جدیدترین سیاست که توجه به ارزش اجتماعی فرهنگ و هنر است اهمیت داده می شود. به طور گسترده تر، “سیاست اجتماعی فرهنگی” بر ارزش و جایگاه هنر و فرهنگ در زندگی روزمره تأکید می کند. از این رو برای اینکه سنگاپور یک شهر واقعاً جهانی باشد ، باید یک صحنه پر جنب و جوش در هنر و فرهنگ و مشارکت بالای ساکنان وجود داشته باشد. سرانجام ، وعده ها و چالش هایی که سنگاپور در تلاش برای تحقق اهداف خود به عنوان یک شهر جهانی (فرهنگی) با آن روبروست ، مورد بحث قرار می گیرد.

[1] Lily Kong