تبیین مدل مفهومی ارزش آفرینی بافتهای تاریخی با رویکرد رقابت پذیری شهری
بافتها و ابنیه تاریخی با برخورداری از ارزشهای ذاتی و ابزاری متعدد، در زمره سرمایههای فرهنگی مکان هستند که در عصر جهانی شدن میتوانند به عنوان یکی از عناصر شاخص در ایجاد مزیت رقابتی جوامع ایفای نقش کنند و سهم تاثیرگذاری بر جذابیت شهر داشته باشند؛ بدین سبب حفاظت از آنها با رویکرد بازآفرینی همگام با رویکردهای توسعه شهری، از ضرورتهای برنامههای شهری است. این پژوهش با نگاه داراییمبنا به بافت تاریخی، به دنبال یک مدل مفهومی از ارتباط مقولههایی است که در فرایند بازآفرینی، باعث می شود تا بافت، توانایی ایجاد ارزش و کسب ویژگیهای مزیت رقابتی شهر را به دست آورد. برای حصول به این هدف، از روش تحلیل کیفی تماتیک بهره گرفته شده است تا با استخراج مفاهیم از متون، مقولهبندی، سازماندهی و الگوسازی موضوعی، ارتباط بین مفاهیم تدقیق شود و با روش زاویهبندی تحلیلی، اعتمادپذیری مدل ارزیابی گردید. مدل مفهومی پژوهش نشان میدهد هدف محوری بازآفرینی با رویکرد رقابتپذیری شهری مبتنی بر ارزشآفرینی منحصر به فرد است که راهبرد دستیابی به آن، برندسازی شهری با دو رویکرد هم زمان اجتماع محوری و بازارمحوری است و ابزار مناسب آن، برخورداری نسبی از سرمایه های شهری اعم از سرمایه اقتصادی، کالبدی، طبیعی، انسانی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، ساختاری و نمادین به انضمام خلاقیت میباشد. در تجدید ساختار اجتماعی، اقتصادی و کالبدی بافت، حصول به مزیت رقابتی شهر، دستیابی به سرمایه خلاق و ایجاد تمایز در تصویر ذهنی ذینفعان براساس هویت رقابتی مکان نسبت به سایر مکانها از تعامل دو به دو و هماهنگ سرمایههای شهری، خلاقیت و برندسازی شهری به دست میآید.