روش های ارزیابی اقتصادی میراث شهری، رویکرد مبتنی بر پایداری

نویسندگان: میشل ورنرز[1]، والری پاتین[2]،
کریستین مینگین[3]،
وینسنت جرونیمی[4]،
لورنت دالماس[5]،
ژان فرانسوا نوئل[6]
و جسی تسانگ کینگ سانگ[7]

میراث شهری در چند سال گذشته به یک موضوع اقتصادی معتبر و به دلیل رشد
گردشگری به بخش قابل توجهی از مسائل اقتصاد تبدیل شده است. در حال حاضر به دلیل هزینه
هایی که گردشگران برای بازدید از این مکان ها پرداخت می کنند، میراث شهری به عنوان
یک نیروی محرک توسعه محلی محسوب می شود، و اکنون برخی از موسسات بزرگ فرهنگی در
این مناطق سرمایه گذاری کرده اند. با توجه به نقش اقتصادی میراث و افزایش سهم
سرمایه گذاری بخش خصوصی در این زمینه نسبت به سرمایه گذاری دولتی، تدوین روش هایی برای
ارزیابی اقتصادی و مالی دقیق تر نسبت به روش هایی که قبلا در دسترس بوده اند،
ضرورت دارد.

بنابراین هدف این مطالعه، ایجاد
رویکردی سیستماتیک برای ارزیابی منافع اقتصادی پروژه های توسعه میراث شهری است. بر اساس تجزیه و تحلیل روش های مختلف برای بررسی
میراث شهری:

• بخش 1 تعریفی جامع
  از این مفهوم را ارائه می دهد.
• بخش 2 ترکیبی از
  روش های ارزیابی اقتصادی میراث را ارائه می دهد و مسائل  ورودی روش های ارزیابی محیطی میراث شهری را مورد
  تاکید قرار می دهد.
• بخش 3 یک شبکه
  ارزیابی مبتنی بر پایداری، برای شناسایی و برآورد پیامدهای اقتصادی و اجتماعی یک پروژه
  میراث را تشریح می کند.
• بخش 4 کاربرد این
  شبکه تحلیلی را با به کارگیری در دو نمونه مطالعاتی متفاوت میراث شهری (سنت لوئیس در
  سنگال و سوس در تونس) نشان می دهد.

[1] Michel VERNIERES

[2]Valéry
PATIN

[3] Christine
MENGIN

[4] Vincent GERONIMI

[5]Laurent
DALMAS

[6] Jean-François NOEL

[7]Jessy
TSANG KING SANG